Subskrybuj nas na Youtube
Aktualna sytuacja epidemiologiczna
27 września 2024 roku w Rwandzie stwierdzono ognisko gorączki krwotocznej Marburg. Wzrost liczby przypadków występuje w kilku dystryktach, w tym w stolicy, Kigali, oraz w regionach graniczących z Demokratyczną Ludową Republiką Konga, Ugandą i Tanzanią. Mimo że ryzyko rozprzestrzenienia się wirusa do Europy jest oceniane jako niskie, w ostatnich tygodniach odnotowano kilka podejrzeń zachorowań w Belgii i Niemczech u osób, które niedawno wróciły z Rwandy. Po przeprowadzonych badaniach wyniki te zostały jednak wykluczone.
Czym jest gorączka krwotoczna Marburg?
Wirus Marburg został po raz pierwszy zidentyfikowany w 1967 roku. Jest on przenoszony przez dzikie zwierzęta, takie jak nietoperze, małpy i gryzonie, które występują w Afryce. Gorączka Marburg nie przenosi się drogą kropelkową. Do zakażenia dochodzi jedynie przez bezpośredni kontakt z krwiąlub innymi płynami ustrojowymi osoby zakażonej, a także przez kontakt z powierzchniami lub przedmiotami zanieczyszczonymi materiałem biologicznym osoby chorej, takimi jak ubrania czy pościel. Osoby bezobjawowe nie są źródłem zakażenia.
Objawy choroby pojawiają się zwykle po okresie inkubacji od 2 do 21 dni (średnio 5-10 dni). Początkowe objawy są podobne do grypy: wysoka gorączka, silny ból głowy, dreszcze oraz złe samopoczucie. W ciągu 2–5 dni choroba może gwałtownie postępować, prowadząc do objawów żołądkowo-jelitowych, takich jak bóle brzucha, wymioty, nudności oraz biegunka. W cięższych przypadkach może pojawić się wysypka i krwawienia z różnych narządów. Niestety, obecnie nie istnieje skuteczne leczenie przyczynowe ani szczepionka przeciw tej chorobie.
Zalecenia dla podróżujących
Podróżni, którzy planują wizytę w regionach dotkniętych epidemią, powinni przestrzegać kilku zaleceń. Trzeba unikać kontaktu z osobami wykazującymi objawy choroby, takimi jak gorączka, wymioty, biegunka czy krwawienia. Dodatkowo trzeba unikać kontaktu z przedmiotami lub powierzchniami zanieczyszczonymi materiałami biologicznymi osób zakażonych (np. ubrania, pościel). W miarę możliwości ograniczać wizyty w placówkach medycznych, chyba że są one niezbędne.
Warto też unikać obszarów, gdzie mogą przebywać nietoperze, takich jak jaskinie czy kopalnie, a także unikać kontaktu z dzikimi zwierzętami.
Co zrobić po powrocie?
Jeżeli po powrocie z podróży do regionów objętych epidemią pojawią się objawy takie jak gorączka, wymioty, biegunka, czy jakiekolwiek krwawienie, należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza, informując o przebytej podróży i możliwym kontakcie z osobami zakażonymi. W takim przypadku osoba podróżująca powinna zostać poddana izolacji do czasu wykluczenia zakażenia.
Sanepid apeluje o rozwagę i ostrożność, by chronić siebie i innych przed zagrożeniami zdrowotnymi.